En az herkes kadar korkuyorum ben de bu virüsten.

Arkadaşlarımız sevdiklerimiz ve kendimiz muhtemel risk grubundayız çoğunlukla.

Yaş olarak risk grubunda değiliz(!) belki ama kötü yaşam koşulları; yetersiz ve dengesiz beslenme, düzensiz uyku, yaşam koşulları ve sigara kullanımı sebebiyle virüsün en çok etki edebileceği guruba giriyoruz.

Sevdiklerimizi kaybetme korkusu ve kaybedişe bizim de sebep olma duygusu belki de ilk defa kendi canımızdan endişe etme sebebimiz oldu. Bu zor süreci virüsten korunmaya çalışarak geçirdiğimiz kadar akıl sağlığımızı da koruyarak atlatmamız gerekiyor.

Yüzümüzü dünyaya çeviriyoruz; karantinaya alınan şehirler, binlerle ifade edilen ölüm vakaları, çöken sağlık sistemleri, tıp biliminin çaresizliği, hala kendini düşünen şirketler..

Bir ölüyü bile canlı (!) tutacak, bir ya da beş solunum makinesi, kaç kişiyi kurtarabilir ve bir küresel salgına karşı, piyasanın dışında, toplumsal bir sağlık sisteminden başka mücadele edilebilir mi?

Hemen baştan söylemeliyim ki sevgili okur, bu yazıda bir ilaç formülü ya da şundan günde iki tatlı kaşığı veya iki tutam yerseniz, aç karnına mesela, koronaya yakalanmazsanız gibi bir sır yok. Eğer böyle bir şeyi arıyorsanız başka bir yazıya…

Fakat size kesin etkili ve her zaman pratikte kanıtlanmış bir ‘sır’! dan söz edeceğim; Kübalı doktorlar neden koronaya karşı mücadelede iyiler? Daha doğrusu bir sürü hastalığa karşı, nasıl böyle başarılılar?

Francis Fukuyama, 1992 yılında “Tarihin Sonu ve Son İnsan” isimli kitabında, dünyayı ve tarihi değerlendiriyor ve işaret ettiği yeni durumu “tarihin sonu” ilan ediyordu. Fukuyama’ya bu iddialı tanımlamayı yaptıran ilham kaynağı, dağılan Sovyetler Birliği ve çöken reel sosyalizmdi. Ona göre kapitalizm-sosyalizm savaşı, liberal demokrasinin zaferi ile sonuçlanmıştı ve bu nihai bir zaferdi.

Fukuyama’nın “tarihin sonu” tezleri, 1989 – 2001 yılları arasında genel kabul gören ve liberalizmin savunucularını rahatlatan temel argümanlardandı. Tarihin Sonu’nda, eski sosyalist ülkelerde yaşayan halklar başta olmak üzere, dünyanın ezilenleri ve yoksullar eşitlenecek(!), kürselleşme ile birlikte tüm dünyada hoşgörü, birlikte yaşama, farklılıklara saygı, dinler ve inançlar arası diyalog ve tolerans gelişecekti.

Koronavirüse karşı panik işe yaramaz yeniden icat edilmiş bir komünizme ihtiyacımız var.

Yeni koronavirüs alenen ırkçı bir histeriye yol açtı.

Medyamız "Panik yapmayın!" sözlerini durmaksızın tekrar ediyor. Sonra paniğe neden olmak dışında hiçbir işe yaramayacak tüm o haberleri alıyoruz. Komünist bir ülkede geçirdiğim gençlik günlerimden anımsadığım bir duruma benziyor: Hükümet yetkilileri topluma paniğe gerek olmadığına dair güvence verdiğinde, hepimiz bu teminatları kendilerinin panik halinde olduğunun açık işaretleri olarak kabul ederdik.

Panikleyerek zaman kaybedemeyeceğimiz kadar ciddi bir durum.

Türk devleti ve çeteleri ile Suriye rejimi ve Rusya arasında İdlib’te ciddi çatışmalar yaşanmaya başladı. Bu yeni kriz nasıl oluştu, nedenleri nedir, Rusya ne istiyor, Ankara rejimi ne amaçlıyor?

Suriye’de 15 Mart 2011’de halk ayaklanmasıyla başlayan ve kısa sürede vekalet savaşlarına dönen iç savaşta Türk rejimi ilk günden itibaren Şam rejiminin yıkılması, yerine Müslüman Kardeşlere dayalı bir sistemin gelişmesi için harekete geçti.

Rusya’nın Libya’da söz sahibi olması hem Akdeniz’deki pozisyonunu güçlendirmesi hem Kuzey Afrika ile bağlarına yeni bir ilmek atması hem de Avrupa’ya güneyden bakabilmesi anlamına geliyor. Şam’dan sonra Trablus’a da Osmanlı çarığıyla gitmek böyle bir şey olsa gerek.

Şam’dan Trablus’a Çar’ın ayağında Osmanlı çarığı. İbretle izliyoruz. “Rüya çalan” dediğimize aldırmayın, Rusya Federasyonu Başkanı Vladimir Vladimiroviç Putin, NATO-Körfez blokunun Orta Doğu ve Kuzey Afrika maceralarından ve Türkiye’yi yönetenlerin hatalarından kendine akıllıca zaferler devşiriyor! Suriye’den sonra sıra Libya’da.

Arap Baharı rüzgârına yaslanıp Şam’da Cuma namazı kılmak Erdoğan’ın katmanlı düşlerinde 9 yıldır asılı kalan bir ukdeyken Putin, nazire yaparcasına Suriye lideri Beşşar el Esad ile birlikte Emeviye Camii’ni ziyaret etti. Üstelik Rus lider, Emeviye Camii’ne 17. yüzyıla ait bir el yazma Kuran hediye etti. Bab Tuma’daki Aziz Meryem Katedrali’ne hediyesi de Aziz Meryem ikonu idi. Bu ziyaret, Putin’i, 2015’te Suriye’deki savaşa müdahil olması konusunda ikna eden Kudüs Gücü Komutanı Kasım Süleymani’nin öldürülmesinin hemen ardından geldi.

Durkheim aslında intiharın nedeni sosyolojiktir derken, cinayeti işleyeni de net bir şekilde işaret ediyordu. Dün gencecik yaşta topluma, bize seslenen, ancak çığlık ve feryadını sonradan duyduğumuz Sibel Ünli’nin dediği gibi “HEPİMİZ SUÇLUYUZ.” Hayatına son verirken yardım eli isteyen, o gence karşı kayıtsız ve duyarsız olduğumuz için hepimiz…

“Sen ya da başkası mutlu olsun diye, iyi rolü yapmayacağım. Mutsuz olduğumu herkes görsün. HEPİNİZ SUÇLUSUNUZ!” Bu sözler, ‘gidecek yerim yok, yaşanmaya değer bir hayatım da’ diyen ve dün itibari ile intihar eden genç bir üniversiteli arkadaşımıza ait sözler… Henüz 20 yaşında bir edebiyat öğrencisi ve gelecek adına tüm yaşama sevincini yitirmiş, belli ki hiçbir toplumsal gruba kendini dahil edememiş ya da içselleştirememiş bir arkadaşımız. Yeni yıldan tek dileği iş bulmak olan, yemekhane kartında sadece bir lirası kalan bir arkadaşımız. Sadece karnını doyurmaya çalışan, acımasız toplumsal kabullerde kendine yer edinme gayreti içinde olan epilepsi hastası bir gencimiz. İş işten geçtikten sonra duyduğumuz bir çığlık sesi aslında bu sözler…

Roboski her şeyden önce bir ekmek davasıydı. Katırlarla taşınan sıvı, modern metal kapsüllere doldurulacak ve karşılığında eve ekmek götürülecekti. Amaç daha çok kâr değil daha çok ekmekti. Katliam ‘ekmek kavgasının’ yerini ‘risk’ kavramının aldığı bir dönemde gerçekleşti.

Bir şeyi anlatamadığınız zaman dilinizin altında acımtırak bir tat hissedersiniz. Dişlerinizin arasına sıkışıp kalan sözcükleri çıkartamamanın verdiği acı buna eşlik eder. Yarım yaşamaya başlar, eksik nefes alır, parçaları bir araya getirmekte zorlanırsınız. Anlatılmak istenenin ötesine gidemez, adil ve acil olana ulaşma çabası birer birer ortadan kalkar. Hararetli siyasi tartışmalar ve modern sosyolojik tezlerin söze ve anlama cevap olamadığı zamanlardır bunlar. Reel politikten daha gerçek ve daha yakıcı. Hakikati kanatarak anlama ulaşma çabası gibi.

Anlatamamanın psikolojik ya da patolojik kökenlerinden öte politik kökenlerine bakmak daha gerçekçidir. Anlatamamak ya da kekemelik, tarihsel zulümlerin olduğu coğrafyalarda, toplulukların sığındıkları bir sığınak gibidir. Bazen suskunluk, korku, titreme ve yabancılaşma; bazen de cesaret, isyan, çığlık ve gerilim şeklinde kendini gösterir. Kadınlar, Kürtler, yerli halklar ve tüm ezilenlerin kekemeli ruh halinde saklı bir tarih olabilir mi? Duyguya ve sezgiye yakınlık hali, rasyonel ve uygar olana karşı mesafeli duruş nasıl izah edilebilir?

Fransa’da sürdürülebilir genel grev kapsamında yüz binlerce kişi sokaklara çıkarak hükümetin emeklilik reform projesini protesto etti.

Ulaşımdan, ulusal eğitim ve enerji sektörüne kadar tüm temel sektörlerde yaşanan grevi ülkeyi felç ederken, öğle saatlerinden itibaren 250 dolayında merkezde yüzbinlerce kişi sokaklara çıktı.

SADECE 30 KENTTE EN AZ 180 BİN KİŞİ ALANLARA ÇIKTI

En yoğun katılımın olduğu Paris, Lyon ve Marsilya hariç, resmi açıklamaya göre 30 dolayında kentte 180 bini aşkın kişi eylemlere katıldı. Sözkonusu üç kent dışında, eylemlerin çok kitlesel geçtiği kentler şöyle: Monpellier (20 bin kişi), Nantes (19 bin kişi), Clermont-Ferrand (15 bin kişi), Tours (10 bin 500 kişi) ve Rennes (10 bin kişi), Nice (10 bini aşkın kişi).

Şili'nin başkenti Santiago'da binlerce kadın, ulusal stadyumda erkek şiddetine karşı kitlesel bir eylem yaptı. Kadınlar, "Sorun nerede olduğumda veya nasıl giyindiğimde değil, sen tecavüzcüsün" gibi sözler bulunan marşlarını seslendirdi.

Şili’nin başkenti Santiago’da bulunan ulusal stadyumda toplanan binlerce kadın, erkek şiddetine karşı kitlesel bir gösteri gerçekleştirdi.

Santiago genelinden binlerce kadın, siyah kıyafetler ve kırmızı eşarp giymiş halde stadyumda bir araya geldi ve içerisinde “Sorun nerede olduğumda veya nasıl giyindiğimde değil, sen tecavüzcüsün” gibi sözler bulunan marşlarını seslendirdiler.

Düzenlenen eylemle ilgili AFP’ye konuşan 66 yaşındaki Jacqueline Saintard, “Bu tecrübeyi binlerce kadınla paylaşmak muhteşemdi” ifadesini kullandı.