Irak’ta rejimin düşmesinin isteyen halk hareketi, taleplerini 20 maddelik bir deklarasyon halinde Bağdat’taki Tahrir meydanına astı. Hükümet ve parlamentonun feshi, yeni anayasa, yolsuzlukla mücadele ve laik bir sistem talepler arasında yer alıyor.

Irak’ta protesto eylemleri bir ayı aşkın bir süredir devam ediyor. 1 Ekim’de başladı ve bir hafta sonra, hükümetin vaatlerini yerine getirmesi için 24 Ekim’e kadar süre tanındı. Ancak talepler yerine getirilmediği için eylemler yeniden bu kez sivil itaatsizlik biçiminde boyutlandı. Bağdat ve güneydeki Şii kentlerine yayılan protestolarda rejimin düşmesi talep ediliyor. Hafta başından beri Bağdat, Kerbela ve Nasıriye’de güvenlik güçlerinin ateş açması sonucu en az 13 kişi öldü, onlarcası yaralandı. 1 Ekim’den bu yana hayatını kaybedenlerin sayısı 270’i aştı.

“Sevdim soluğunu rüzgâr kılan insanları

soluğumu soluklarına kattım.”^[2]

Şiirleri için, “Yazana değil, yazdırana bakın” diyecek kadar mütevazı; yayımlanmış son şiiri, “Bu Gökyüzünde Grev Var” olan bir “Kutup Yıldızı”ydı O…

Sakin, sessiz, derin bakışlı biriydi. Genellikle klasik takım elbisesi ve elinde sigarasıyla görülürdü. Hep biraz dumanlı bakardı…

Dizeleri okundukça yüreğinizi kabartan; şiirleri nefes aldıran ve yüreğinizin çarptığını hatırlatandı; şiire coşku kazandıran aşkın ve kavganın komünist şairiydi…

Temmuz sıcağının doğayı kavurduğu bir Çukurova gününde, toprak çatlarken yitirdik Onu; kansere yenik düştü; 24 Temmuz 2002’de 49 yaşında bırakıp, gitti bizi…

Tutarlı bir yürekti; zalimin zulmüne karşı -uslanmaz bir sevdanın ısrarıyla- meydan okumaya teşvikti; ‘Gel ki Şafaklar Tutuşsun’daki üzere…

Hasılı, kavgadan beslenmiş; kavgayı besleyen ve en önemlisi şair Adnan Yücel ile komünist Adnan Yücel arasındaki bağın hiç kopmadığı sıkı bir şiirin şairiydi O…

Küresel isyan rüzgarları sadece neoliberailizmin etki alanında esmiyor. Latin Amerika’da küreselleşme ve neoliberalizme karşı tepki olarak kurulan Bolivarcı iktidarlar da zorda…

Dünyadaki küresel yangın yalnızca neoliberalizmin hakim olduğu ülkeleri değil emperyalizme ve küreselleşmeye direnişle anılan iktidarları da sarstı. 21. yüzyıl sosyalizmi, Bolivarcı devrim gibi büyük büyük iddialarla kurulan iki Latin Amerika iktidarı, (Evo Morales önderliğindeki Bolivya hükümeti ve merhum devrimci Hugo Chavez’in bayrağını devralan Nicola Maduro yönetimini kast ediyoruz elbette) küresel eylem dalgasını en sert yaşayan ülkeler arasında yer aldı. Siyonizme karşı savaşan Hamas, tıpkı aynı ideolojik eğilimi paylaştığı diğer Müslüman Kardeşler hükümetleri gibi ilk defa kitlesel bir muhalefetle muhatap oldu. Amerikan emperyalizmine karşı direnen İran’daki molla yönetimi de halkın geniş bir yelpazeye yayılan taleplerini karşılamakta zorlandığı için zordaydı. Gürcistan gerekçeleri diğer coğrafyalardaki isyanlara hiç benzemeyen bir ayaklanmaya tanık oldu. Keza Afrika ülkesi Gine Bissau’daki protestocuların talebi de şaşkınlık yarattı. Küresel eylemlerle ısınan 40 ülke 40 isyan serimizin bu bölümünde ayrıksı isyanlar var; Gazze, Gürcistan, Bolivya, Gine-Bissau, İran, Venezuela...

2019’un küresel isyanları coğrafi sınırlara takılıp kalmıyor, Latin Amerika ve Afrika’dan, Avrupa’ya, Kafkaslar’dan, Ortadoğu’ya dünyanın dört bir köşesinde isyan ateşi yanıyor

İspanyol polisinin Katalan bağımsızlıkçılara müdahale ederken pek de "Avrupa demokrasisi" örnekleri sergilediği söylenemez, Katalanlar da polis şiddetine neredeyse denk bir şiddetle karşılık veriyor (AFP)

2019’da başlayan ya da bir önceki yıl başlayıp bu yıl hız kazanan tüm isyanları ayrıntılı incelemek bu epeyce kapsamlı dosyamızın bile boyunu aşıyor. Yazı dizisinin ilk iki bölümünde 6 isyanı olabildiğince detaylı incelemeye çalıştık. En ayrıntılı işleyeceğimiz bu 6 isyanı da 2019 isyanlarının çeşitliliğini en yoğun gösterebileceğimiz şekilde seçmeye çalıştık. Bu isyanlar arasında örneğin Hong Kong ve Lübnan prekarya ve orta sınıfların isyanıyken, Endonezya, işçi sınıfı ve öğrencilerin, Haiti ve Mısır ise işsizlerin ve kent yoksullarının en yoğun katıldığı isyanlar olarak öne çıktı. Haiti ve Hong Kong doğrudan, Lübnan dolaylı olarak Batı'nın desteğine sahipken, Şili, Mısır ve Endonezya ise Batı'nın soğuk baktığı isyanlardı. İlk 6 isyanı seçerken kitlesellik, ideolojik yönelim, sosyal medya kullanımı vb. gibi başka kriterler açısından da olabildiğince çeşitliliği yansıtmaya gayret ettik. Çabamız bu yazı dizisini 2019 isyanları karşısında mümkün mertebe nesnel bir yerde konumlandırabilmekti.

Yazı dizimizin bugünkü bölümünde 472 gündür süren Haiti isyanı, iki iktidar eskiten şimdi de darbeci Sisi’ye direnen Tahrir merkezli Mısır direnişi ve çok özgün bir isyana sahne olan Lübnan var

Her mezhepten yurttaşı birleştiren Lübnan eylemlerinde Lübnan bayrağı dışında sembol kullanılmamasına da özen gösterildi (AFP)

Çok uzaktan ve epey yukarıdan bir bakış açısıyla protestolar bazen insanların bağırıp çağırıp, yakıp yıktığı böylelikle rahatlayıp sonunda işlerine güçlerine döndüğü hareketler olarak görülebilir. Oysa halklar kavgaya dertlerine deva bulmak için girer, bazen kazanır, bazen de kaybeder.

Kürdün direncinin büyüklüğüne sığınıp, “daha bize çok var” diyerek, huysuz izleyici rolünü, siyaseten birileri tercih ediyor olabilir lakin o direnç yalnız kaldığında, onu aşarak izleyene yöneleceğini ve herkesi silip süpüreceğini bilmeyen var mı? Ne devlete verilen “uyum” mesajları ne HDP’ye mesafe belirlemek asla durdurmayacak gidişatı

Kötülüğün parmak izleri

Savaşı gözümüzün içine sokup “eller havaya” çağrısı yapanları, asker selamıyla karşılamak çok makbul bu ara. Hizaya girenlerin, girmeyenlere giriştikleri linç ve bunun seyircisi olan kalabalığın büyüttüğü uğultu, şimdilik tüm sesleri bastırıyor.

Pozisyon alma işinin uzmanları kurdukları cümlelere öyle hızlı taklalar attırıp, yerlerini işaretliyorlar ki insan takip etmekte zorlanıyor.

2019 isyan yılı oldu, yılın başından beri dünyanın dört bir yanında halklar yolsuzluğa, pahalılığa ve otoriter yönetimlere karşı ayaklandı. Bu dizi dosyada 2019’a damga vuran isyanları derledik. Bugün; Hong Kong, Endonezya ve Şili

 Dünya hiç olmadığı kadar sıcak. Halklar bütün coğrafyalarda ayakta. Ancak son derece heterojen özellikler taşıyan bu yeni küresel isyan dalgasının genel ideolojik eğilimlerini saptamak çok da mümkün değil. Zira kimi yerde tamamen ayrılıkçı milliyetçi taleplerle (Hong Kong, Katalonya) ayaklanan kitleler, başka bir yerde bütünüyle ekonomik talepleri (Lübnan, Ekvador) öne çıkarabiliyor. Kimi coğrafyadaki isyanlar 20. yüzyıl isyanlarına benzer özellikler taşırken (Endonezya gibi) kimileriyse bambaşka şekiller alıyor (Cezayir vb.).

Suriye savaşının bu aşamadan sonra hiçbir mutabakat, hiçbir ateşkes anlaşması, hiçbir güvenli bölge planı, hiçbir tweet, hiçbir medya propagandası ile değişmeyecek sonucu şudur ki ABD de AKP de cihatçılar da yola çıkışlarındaki hedefleri itibariyle yenilgiye uğradı

Kimin yenildiğini, kimin yendiğini unutma

Kimisi AKP’ye yenilgi içinde bir başarı öyküsü çıkarmak istediğinden, kimisi Suriye savaşına şoven duygularla beslenen bir taraftarlık güdüsüyle yaklaştığından, kimisi anlık gelişmelere takıldığından, kimisi mücadelenin uzun erimli bir şey olduğunu kabullenemediğinden bazı hakikatleri unutuyor.

Gelin hatırlayalım.

Ruslar Türkiye ile pazarlık yaparken Kürtlerle neyi ne kadar konuştular? Bundan sonraki süreç kent merkezlerindeki sivil yönetimleri ve yerel askeri meclislerini nasıl etkileyecek? Bunlar özerklik projesinin devamı olan kuruluşlar. Kamışlı’nın istisna yapılması bu konuda bir esnemeye işaret ediyor.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ile Rusya Federasyonu Başkanı Vladimir Putin’in dün 6 saati aşan görüşmesinden çıkan ‘muhtıra’ kuşkusuz Suriye krizinin en kritik dönemeçlerinden birini oluşturuyor.

Ankara ­açısından Kürtlerin liderliğindeki özerk yapılanmaya hayat hakkı tanımayan; Moskova açısından da Suriye devletinin yeniden bölgeye dönüşünü temin eden bir süreç, bu muhtıra ile ikinci fasla geçiyor.

İlk fasıl, ABD Başkanı Donald Trump’ın yeşil ışığıyla başlayan “Barış Pınarı Harekatı”yla Türkiye’nin Tel Ebyad (Gire Spî) ve Ras’ul Ayn’a (Serekaniye) girmesi; Suriye yönetimi ile Suriye Demokratik Güçleri (SDG) arasında varılan mutabakatla Suriye ordusunun belli bölgelere yerleşmesi ve yine ABD’nin bastırmasıyla kabul edilen 120 saatlik ateşkesle SDG’nin çatışma bölgesinden çekilmesiyle yaşandı.

Kongre baskısı altında kalan Trump, ateşkesin bozulması ve harekâtın genişleyerek devam etmesi halinde yaptırımları ‘Demokles’in Kılıcı’ gibi sallamıştı. Erdoğan’a harekâtın geleceğini ve diğer bölgelerin durumunu belirlemek için Putin’in kapısına gitmekten başka çare kalmamıştı.

Dünya Bankası’nın 2016 verilerine göre Şili, toplumsal eşitsizliğin en fazla olduğu yedinci ülke konumunda. Ocak ve şubat aylarında yapılan önceki zammın ardından ekim ayında yapılan metro zammı ise bardağı taşıran son damla oldu

Neoliberalizme karşı isyan ateşi: Şili’de neler oluyor?

Şili’de metro bileti fiyatına karşı yapılan zammın ardından başlayan eylemler kitlesel bir isyana dönüştü. 14 Ekim’den bu yana süren gösterilerde kentin birçok yeri, metro ve metro istasyonları ateşe verildi. Başkent Santiago’da olağanüstü hâl ilan edildi. Cumhurbaşkanı Sebastián Piñera ordunun kente girmesine izin verdi ve 19 Ekim’den bu yana ordu/polis ve halk arasında şiddetli çatışmalar yaşanıyor.