İspanyol Makileri, adlarını sert yapılı ve her türlü iklime dayanıklı bir Akdeniz bitki türü olan makilerden almaktaydı. Bu ismi almalarının sebebiyse, yıllar boyunca bu bitkilerle kaplı İspanya dağlarında ve kentlerinde verdikleri uzun soluklu gerilla mücadelesinin direngen ve sert niteliğiydi. Binlerce gerilla, yıllar boyunca hem İspanya hem de Fransa’daki faşist hükümetlerle mücadele ettiler; sonunda Fransız halkını faşizmden kurtarsalar da İspanya diktatörü Franco’nun gördüğü uluslararası destek ve diktatörlüğün gerçekleştirdiği katliam ve hileler, makilerin zafere ulaşmasını engelledi.

Küba’da ‘komünist bir toplum yolunda ilerleme’ hedefi anayasa taslağına yeniden girdi. Devlet televizyonunun haberine göre, anayasa taslağının ilk versiyonundan çıkarılan bu hedef halkla yapılan istişareler sonrasında metne yeniden eklendi.

Bu yılın başlarında, Doğu Almanya’da bulunan Chemnitz kentinde gerçekleşen ırkçı gösterilerle ilgili medyada yer alan haberler, aslında buzdağının yalnızca ucunu gösteriyordu: Yüzeyin altında saklanan şeylerse gizliliğini sürdürüyor.

Bir kimya öğrencisiyim ve Chemnitz’den pek uzak olmayan Saksonya’da yaşayan antifaşist (faşizm karşıtı) bir aktivistim. Uzun zamandır Almanya’daki aşırı sağın boyutlarını küçümsüyordum. Birkaç yıl önce bu bölgeye taşınana dek Saksonya’yı tanımıyordum ve kendimi antifaşist olarak görüyordum. Daha önce hiç “gerçek” Nazilerle ya da şiddet taraftarı ırkçılarla karşılaşmamıştım.

Devamını Oku

Yazdır e-Posta

Devamını Oku

Yazdır e-Posta

Arap Dünyasında Geriye Doğru Kalkınma Sarmalı

Çeviri Üzerine Editorya’nın Notu

Türkiye solunun Marksist ekonomi politik bilgisi, tarihsel olanı dışlar ve  kuru ekonomik kalıpların içinde eyleşmekten kurtulabilecek dinamizm taşımaz.

ABD Güney Çin Denizi Savaş Oyunları’nda Deniz Şovu Yapıyor

25 Ekim’de ABD’nin Nimitz sınıfı uçak gemisi USS George Washington Manila Körfezi’ne girdi.  Tartışmalı Güney Çin Denizi’nin tartışmalı sularında bir hafta kalarak bölgedeki çeşitli iddia sahiplerini ziyaret etti.

Washington bölgede böyle bir askeri güç gösterisiyle, Obama’nın Ekim başındaki Asya Pasifik Ekonomik Konferansı (APEC) ve Güneydoğu Asya Ülkeleri Birliği (ASEAN) zirvelerine katılmamasının ardından elinden kayan diplomatik konumuna destek olmaya çalışıyor.

Obama ülkesindeki kurumların kapanması kriziyle ilgilenmek üzere Güneydoğu Asya seyahatini iptal etti. Zirvelere katılmayışı, Washington’ın Asya’da ekonomik ve diplomatik gücünün azalmasının açık bir göstergesi olarak yorumlandı. Pekin Obama’nın yokluğunun yarattığı fırsattan yararlanarak Güneydoğu Asya’da bir “sevimli saldırı”da bulundu. Devlet Başkanı Şi Cinping ve Başbakan Li Kiçiang tüm bölgeyi gezerek devlet başkanları ile buluştu ve kârlı yeni ticaret anlaşmaları ve yatırımlar şeklinde ekonomik ihsanlarda bulundu.

Obama’nın gelmeyişi ABD’nin Asya pivotu stratejisinin ciddiliği hakkında sorular uyandırdı. Bu strateji Çin’i kuşatmaya yönelik hesaplı bir stratejiyle ABD askeri güçlerinin büyük kısmının Hint-Pasifik’e kaydırılmasını içeriyor. Bölgedeki ülkeler, özellikle de Filipinler ve Vietnam, Washington’un pivot stratejisinin kışkırtmasıyla Güney Çin Denizi’ne yönelik saldırganlığı giderek artan iddialarda bulunuyorlar.

ASEAN zirvesinin sonrasında tüm bölgedeki burjuvazi, Çin’le çatışma durumu olursa Washington’ın askeri olarak müdahale edip etmeyeceğinden ve de etme gücünde olup olmadığından emin olamadı.

Pekin’in ekonomik ihsanlarına yetişemeyen Washington bölgedeki diplomatik ve siyasal gücünü askeri varlığını artırarak destek oluyor. Fifth Carrier saldırı gücünün her uğrak noktası bu amaca yönelik.

USS George Washington gemisi Carrier Strike Group 5’in başında ve bu güç ABD Deniz Kuvvetleri’nde benzer grupların en büyüğü. İçinde iki güdümlü füze gemisi, bir destroyer, bir ikmal gemisi ve bir hızlı saldırı denizaltısı var. Sadece uçak gemisinde 6 binden fazla askeri personel bulunuyor.

Pazar günü USS George Washington Vietnam’ın Danang kıyısının 200 mil açığındaydı. Huffington Pos’a göre, “bir grup yüksek rütbeli Vietnamlı subay Pazar günü öteki Vietnamlı devlet yetkilileriyle ve ABD büyükelçisiyle birlikte uçak gemisine gitti.” Danang Vietnam’daki Amerikan savaşı sırasında kilit önemde bir ABD hava üssü olduğu ve ABD uçakları Vietnam ve Laos’u bombalamak üzere bu üsten kalktıkları için buranın seçilmesi hayli sembolik bir önem taşıyor.

George Washington’ın kumandanı Albay Ross Meyers ziyaretçilere şöyle dedi: “Güney Çin Denizi sularının stratejik önemi ve içeriği ve sefer özgürlüğü hem Vietnam hem de ABD için hayati bir önem taşımaktadır.” “Sefer özgürlüğü”, Washington’ın bölgede Çin’e karşı askeri saldırganlığını meşru göstermek için kullanılan şifreli bir ifade.

Destroyer USS John McCain’in hafta içinde daha sonra Vietnam’da bir limana yanaşacağı ve ortak tatbikata katılacağı açıklandı. Tatbikata Japonların Öz-Savunma Güçleri denilen deniz gücünden üç gemi de katılacak.

Hanoi’den başında Savunma Bakan Yardımcısı Tuğgeneral Nugeyen Çi Vinh’in olduğu bir askeri heyetin 24 Ekim’de Washington’ı ziyaret ederek bir “Savunma Stratejisi diyaloğu” yürüteceği de açıklandı.

Pazartesi günü Pasifik’teki ABD Ordusu Genel Komutanı General Vincent Brooks, Pentagon’un Pasifik alanında ilk ortak Kara-Deniz tatbikatı yapmayı planladığını söyledi. Bu hamle, Washington’ın Çin’e karşı savaş hazırlıklarında keskin bir tırmanma. Brooks bu hamleyi, Filipinler’deki Amerikan fetih savaşında ABD emperyalizminin kökenlerinden söz ederek “uygun” olarak niteledi ve “Ordudaki sefer deneyimimizin kökleri Pasifik’te doğdu” dedi. ABD Ordusu Pasifik sözcüsü Tuğgeneral Michael Donnelly ise, “Pasifik’te dengeyi yeniden kurma temel unsuru bölgedeki istikrarı sağlamak için önemlidir” diyerek ortak Kara-Deniz tatbikatına yeni bir gerekçe getirdi.

Çarşamba günü USS George Washington Malezya’ya geçti. On altı “yüksek düzeyde” Malezyalı devlet yetkilisine gemi gezdirildi. Heyette Savunma Müsteşar Yardımcısı Şekip Ahmet Şakir de vardı. Onları Malezya’daki ABD askeri ateşi “1.100 feet’lik egemen ABD Toprağı”nda karşıladı ve Güney Çin Denizi’nde gezdirerek savaş jetlerinin kalkışını seyrettirdi.

Savaş gemileri grubu Malezya ordusuyla birlikte ortak kara ve deniz tatbikatları yaptı.

Malezya Savunma Bakanı Hişammuddin Tun Hüseyin, Kuala Lumpur’un Güney Çin Denizi’nde, Çin Halk Kurtuluş Ordusunun bu yıl amfibi çıkarma tatbikatı yaptığı tartışmalı James Resifi’nden sadece 60 mil uzakta Bintulu’da bir deniz üssü inşa edeceklerini açıkladı. Üste, ABD Deniz Kuvvetleri’nden destek, eğitim ve uzmanlık yardımı alacağı bildirilen Malezya Deniz Kuvvetleri bulunacak.

Washington, Kuala Lumpur’a 2014’te kızağa çekildikten amfibi platform USS Denver’ı önermişti ve IHS Jane’s Defense Weekly’ye göre Malezya’ya birkaç tane AH-1Z Super Cobra saldırı helikopteri satmayı umut ediyor.

Aynı gün Los-Angeles sınıfı hızlı saldırı denizaltısı USS Santa Fe, Singapur’un Çangi deniz üssüne demir atarak Singapur Ordusu mensuplarına sahile yakın yerlerdeki savaş yeteneklerini sergiledi. USS George Washington’a önde gelen Singapurlu devlet yetkilileri de uçakla gitti.

24 Ekim’de USS George Washington’ın komutanı Tuğamiral Mark C. Montgomery Malezya’dan Filipinler’e giderken Güney Çin Denizi’nin ortasında BBC, CNN, AFP ve öteki haber ajanslarıyla güvertede bir basın toplantısı gerçekleştirdi. Arka planda jetler havalanıyordu.

“Pivot” stratejisi “Burada Batı Pasifik’te yüzeyde savaşa hazır mevcudiyetimizde bir artış”a yol açtı” … “bu yüzden [ABD] gemileri tüm bu bölgelere yayıldı” dedi. “Daha fazla gemiye sahip olmak bize daha fazla mevcudiyet sağlıyor. Daha fazla gücü sahip olmamızı sağlıyor.” Montgomery “pivot stratejisinin “güç kazandığını” belirtti.

AFP’ye göre Montgomery, “ABD bütçe kesintileri ve son günlerde devlet kurumlarının 16 gün kapalı kalması elimdeki gücü etkilemedi” yorumunu yaparak şöyle devam etti: “Dengelerin stratejik olarak yeniden kurulması ciddiyetle sürüyor… Operasyonlarımız için yeterli fonumuz var.”

Bir gazetecinin “bölgede askeri çatışma” durumunda neler olacağı sorusu üzerine Montogomery, “Bence (şimdi) burada olmamız bir kriz olduğunda burada olup olmayacağımızla ilgili çok şey söylüyor” cevabını verdi.

Manila Körfezi’ne yeni varan USS George Washington gemisinin birkaç yüz önemli Filipinli devlet, askeri ve iş dünyası liderlerine ev sahipliği yapacağı belirtildi.

Cuma günü Çin Halk Kurtuluş Ordusu, Çin askeri kuvvetlerinin Bashi Kanalı’ndan Pasifik’e açıldığını ve “üç Çin filosunun yer aldığı deniz ve hava güçleriyle ilk açık deniz tatbikatı yapacağını” açıklayan bir basın bildirisi yayınladı. Global Times’a göre tatbikat “ulusal güvenliği ve deniz çıkarlarını korumak” üzere “açık deniz savaşı” için hazırlık yapma amacıyla gerçekleştirilecek.

*Feza Yılmaz tarafından Devrimci Cephe için World Socialist Web Site’den çevrilmiştir. 27.10.12

Geçtiğimiz haftasonu Başkan Obama Suriye’de askeri güç kullanımına onay veren bir yasa için Kongre’nin onayını kazanmak üzere zorlu bir savaşa girmiş gibi görünürken, ihtimaller kararın çıkması yönüne kaymış gibi. Bu kayış John Kerry’nin tutkulu “Münih anı” vaazlarından çok, İsrail lobisinin açık seçik müdahale lehine kavgaya girmiş olmasından kaynaklanıyor. AIPAC bunu Salı günü resmileştirdi. Israil hükümeti Kongre’den önce bu konuda belirleyici oya sahip olabilir, ama Obama yönetiminin iki hafta önce kimyasal gaz saldırısını Esad rejimine bağlamak için güvendiği istihbarat kaynağının kendisi olabileceği için değil (gerçi bu konuda sorulacak ilginç sorular var), bir sonraki seçim kampanyalarını bekleyen Kongre üyeleri Benjamin Netanyahu hükümetinin nasıl bir oy istediğini düşündükleri için: Amerika’daki siyasi diskurda genellikle “İsrail’e destek”le bir tutulan bir kriter.

Birkaç gün önce bazıları Kongre’deki oylamada siyasi cesaret ölçüsünün Suriye’ye askeri müdahaleye karşı çıkan çoğulcu Amerikan kamuoyunu –her iki partinin de yandaşları da içinde olmak üzere- itiraz etmek olacağını söylüyordu. Şimdi daha iyi bir ölçü, lobinin tercihine karşı çıkmak olacaktır. Daha önce sayısız kez görmüş olduğumuz gibi bu tür bir cesareti fazla görmeyi kimse beklememelidir.

Askeri saldırı lehine oy verecek olanlar, silahlı güçlere bu şekilde başvurmanın, İsrail’in Ortadoğu’da uzun zamandır amaçlarına ulaşma yöntemleriyle son derece tutarlı olacağı gibi, Obama yönetiminin tezini öne sürmek için söylediği temel konuların bazılarıyla tutarsız olacağının da farkına varmalıdır. Bunlardan biri ABD’nin her tür askeri eyleminin sürenin yanı sıra yoğunluk olarak da son derece sınırlı olacağıdır. Bir ABD saldırısının ardından öteki taraftan bir misilleme ya da şiddetin tırmandırılması olursa bunun nasıl sağlanacağını ne yönetim ne de başka bir kimse yeterince açıkladı. California’dan Cumhuriyetçi Ed Royce’un Dış İlişkiler Komitesi’nin Çarşamba günkü oturumunda gözlediği gibi, “Bundan sonra neler olacağında Esad rejiminin söyleyecek sözü vardır.” Bir ulusal güvenlik stratejisinin kurulmasında nasıl rol oynayacağını bilen İsrail’e göre bu konuda endişe edecek bir şey yok. Çim tekrardan biçilir, sonra yine biçilir. ABD için sorun kendisini bu tür bir sonsuz savaş durumuna sokmayı isteyip istemediğidir.

Yönetimin tezindeki diğer bir büyük konu da, uluslararası tutum normlarına saygı göstermekle ilgilidir. Ama en temel uluslararası normlardan birinin ihlal edilmesinin –saldırının kendisi öz savunma değilse ya da BM Güvenlik Konseyi’nin onayını almamışsa başka bir egemen devlete saldırmak- norm saygısını nasıl yok ettiğini kimse açıklamıyor.

Burada yine İsrail için Suriye, Lübnan, Gazze ve başka yerlerde defalarca çim biçerek saldırmamazlık normunu uzun zamandır ihlal eden bir ülke olarak bir tereddüt yoktur. Birleşmiş Milletler’e gelince, İsrailli politika oluşturucular bu kurumdan vazgeçeli uzun zaman oldu; Güvenlik Konseyi’nde ABD’den bir veto daha alma zamanı geldiğinde ya da dünya örgütüne katılmak isteyen başkaları hakkında yaygara koparmak için bu kuruma dikkatlerini yöneltiyorlar ancak. ABD için söz konusu normun hâlâ değeri büyük, hiç değilse özellikle konvansiyonel olmayan silah türleri konusunda daha dar kapsamlı normlar kadar büyük.

Konvansiyonel olmayan silahlara gelirsek, burada İsrail’in iş görme yöntemi uluslararası konvansıyonlardan, inceleme rejimlerinden ve silah kontrolü ile silahsızlanma hedefleriyle ilgili barışçıl yollardan vazgeçmek oldu. Bunların yerine tek taraflı askeri güç uyguladı yine. Konu kendisinin nükleer silahlarına gelince İsreil kuşkusuz uzun zamandır her tür uluslararası işbirliğini, şeffaflığı ya da dürüstlüğü reddediyor. Kimyasal silahlar konusunda 189 devlet Kimyasal Silah Konvansiyonu’nun tarafıdır; İsrail (Suriye ile birlikte) taraf olmayan sadece yedi devletten biridir. Barışçıl silah kontrolü ve silahsızlanma hedefine adanmış uluslararası yapıların kurulmasında büyük bir oyuncu olan ABD hâlâ bu yapılara önemli bir ilgi gösteriyor ve bu yapıları ve temsil ettiklerini bir kenara fırlatıp silahlara yönelirse kaybedecek çok şeyi var.

ABD Kongresi’nin şimdi karşı karşıya olduğu soruyu daha geniş ve daha genel bir şekilde sorma yolu şöyledir: ABD, uluslararası yasaları, uluslararası örgütleri ve uluslararası hedeflerin barışçıl takibini bir kenara fırlatmakla kalmayıp, müzmin bir savaş hali, fazlasıyla yalıtılma ve yanında getireceği tüm maliyet ve riskleri içeren bir yolda güçlü ve ayrıcalıklı İsrail müşterisinin peşinden gitmek ister mi? Bugünkü İsrail hükümeti bu yolu kendisi için seçmiştir, ABD aynı yoldan neden gitmek istesin?

Netanyahu hükümetinde her zaman olduğu gibi, arka planda İran konusu vardır. Netanyahu ve meslektaşları, ABD’nin Suriye’ye saldırmasının İran konusunu gündemde tutma hedeflerine hizmet edeceğini (böylece doğrudan İsrail’i içeren konulardan uluslararası dikkati uzaklaştırmak ve İran’ın İsrail’le rekabetinde hiçbir zaman ABD’nin ortağı olmasını engellemek gibi başka amaçlara da hizmet edeceğini), İran’ın nükleer programında müzakere sonucu bir anlaşma şansını azaltmayı ve gelecekte İran’a bir ABD müdahalesi şansını artıracağını muhtemelen doğru şekilde hesaplamışlar belli ki. Batıya anlaşmayı kolaylaştıracak tavizler vermeye direnen İran şahinlerine cephane sağlayacak bir Suriye saldırısını istemenin yanı sıra İsrail hükümeti, Suriye’de, gelecekte İran’a karşı askeri güç kullanma onayını zorlaştıracak bir kongre sonucu da istemiyor. Kaldı ki, Kongre, bir rejim yasaklanan ve tiksinilen bir silaha sahip olmakla kalmayıp öldürücü düzeyde kullanmışken askeri eyleme hayır derse, bu korkunç silaha asla sahip olmayan ya da kullanmayan, bu silahı yapma kararı vermemiş ve bir saldırının tek mantığının belki bir gün bu rejimin böyle bir karar verip de böyle bir silahı yapmasına yardımcı olabilecek bir programa sahip olması olacağı farklı rejim için evet demesi nasıl beklenebilir?

İsrail ve İran’la ilgili başka bir boyut daha var; Netanyahu’nun zaten zihinlerde var olan, kendi ordusunun tetiği çekip İran’a saldırması için elleri kaşınan biri imajına dayalı bir boyut. Bu imaj son günlerde o kadar çok yorumla desteklendi ki, Obama’nın Suriye konusundaki varsayılan tereddüdü –topu Kongre’ye atmasıyla- İran kadar önemli bir konuda İsrail’in kendisinden başka kimseye güvenemeyeceğini gösterdi. Bütün bunlar, bazı Kongre üyelerini de ikircime sürükleyebilecek argümana yol açıyor: ABD askeri güç kullanıp cezasını verme konusunda kesin bir tutum alarak Netanyahu’yu yatıştırmazsa İsrail başbakanı İran’la yeni bir savaş başlatmaya eğilimlidir.

Bu nedenle Netanyahu’nun İran konusunda bitip tükenmeyen savaş tehdidi, ABD’nin Suriye’ye karşı savaşa girme ihtimalini artırıyor, bu da Netanyahu’nun gelecekte İran’a karşı bir ABD savaşı satma yeteneğini artıracaktır. Bu oyun Netanyahu için iyi iş görüyor. ABD içinse berbat bir oyun.

*nationalinterest.com sitesinden Devrimci Cephe için Feza Yılmaz tarafından çevrilmiştir. 4.9.13

Modern dünya tarihindeki en aptalca Batı savaşının başlamasından once –elbette hepimizin yutmak zorunda olduğumuz Suriye saldırısını kast ediyorum- insanlığın en eski şehirlerinden birine atılacağını rahatça bekleyebileceğimiz “cruise” füzelerinin kesinlikle Suriye ile bir ilgisi olmadığını söyleyebiliriz.

Onlar İran’a zarar vermeye niyetliler. Yeni ve canlı bir başkanı olmuşken –çılgın Mahmut Ahmedinejad’ın aksine- ve biraz daha istikrarlı olma ihtimali varken islam cumhuriyetine saldırmaya niyetliler.

İran İsrail’in düşmanı. Dolayısıyla, doğal olarak Amerika’nın da düşmanı. Yani İran’ın tek Arap müttefikine füzeler yollanabilir.

Şam’daki rejim elbette hoş değil. Bu yorumlar konu kitlesel kimyasal gaz kullanımına geldiği noktada rejimi sorumluluktan kurtarmıyor. Ama ben, Irak –o sırada Amerika’nın müttefiki- 1988’de Halepçe’de Kürtlere karşı kimyasal gaz kullandığı zaman Bağdat’a saldırmadığımızı hatırlayacak kadar yaşlıyım. Tam tersine saldırı 2003’te Saddam’ın elinde artık kabuslarını gördüğümüz kimyasal silah ya da herhangi başka bir silah olmadığı güne kadar bekledi.

Ayrıca CIA’in 1988’de İran’ın Halepçe’deki gaz kullanımından sorumlu olduğunu –Saddam’ın bizim adımıza savaştığı Amerika düşmanını hedef alan somut bir yalan- ortaya attığını da hatırlıyorum. Halepçe’de binlerce –yüzlerce değil- insan öldü. Ama işte böyle. Farklı günler, farklı standartlar.

İsrail 1982’de Lübnan’da 17 bin erkek, kadın ve çocuğu öldürdüğü zaman –FKÖ’nün sözde Londra’daki İsrail büyükelçisini öldürme girişimiyle kışkırtılan bir işgal- cinayeti ayarlayanın FKÖ değil Saddam’ın dostu Ebu Nidal olduğunu da belirtmek gerek herhalde, ama bu artık önemli değil –Amerika iki tarafa da “kendinizi tutun” dedi sadece. O işgalden birkaç ay önce Hafız el Esad –Beşar’ın babası- binlerce Müslüman Kardeşler isyancılarını temizlemek için kardeşini Hama’ya gönderdiğinde de kimse tek bir kınama lâfı etmedi. Eski arkadaşım Tom Friedman bu kan gölüne alayla “Hama Kuralları” adını vermişti.

Her neyse, bu aralar ortalıkta farklı bir Müslüman Kardeşler var –ve seçilmiş başkanları görevden alındığında Obama “yuh” deme noktasına bile gelmedi.

Ama durun. Irak –İran’a karşı “bizim” müttefikimizken- İran ordusuna karşı da kimyasal gaz kullanmamış mıydı? Kullanmıştı. Saddam’ın bu korkunç saldırısının yaralılarını gördüm –şunu da ekleyeyim, ABD’li subaylar daha sonra savaş alanını gezdi ve Washington’a rapor verdi- ancak bu umurumuzda bile olmadı. 1980-88 savaşında binlerce İranlı asker bu korkunç silahla zehirlenip öldürüldü.

Yaralanmış ve açık yaralarından kullanılan kimyasal gazın ağır kokusunu yayan bir ordu treninde bir gece Tahran’a dönerken gaz kokusunu çıkarmak için koridorlardaki pencereleri açmıştım. Bu delikanlıların yaralarının üstünde başka yaralar vardı –kelimenin tam anlamıyla. Korkunç yaraların üzerinde anlatmaya kelime yetmeyecek, daha da korkunç açık yaralar vardı. ne var ki askerler tedavi için Batı hastanelerine gönderildiğinde biz gazeteciler bu yaralılar için –BM’nin Şam dışından alabileceğimizden çok daha ikna edici kanıtlardan sonra- kimyasal gaz kurbanı olduğu “iddia edilen” tanımını kullandık.

Peki ne demeye böyle yapıyoruz? Suriye’deki korkunç trajedide binlerce insan öldükten sonra birdenbire –aylarca yıllarca süren kaçamak ifadelerden sonra- birkaç yüz ölümle ilgili feveran ediyoruz. Korkunç. Vicdansızca. Evet, hepsi doğru. Ama 2011’de bu savaşın yarattığı travmayla harekete geçmeliydik. 2012’de de. Ama neden şimdi harekete geçiyoruz?

Nedeni bildiğimden kuşkulanıyorum. Bence Beşar el Esad’ın gaddar ordusu gizlice silahlandırdığımız isyancılara karşı savaşı kazanıyor olabilir. Lübnan Hizbullah’ının –İran’ın Lübnan’daki müttefiki- yardımıyla Şam rejimi Kuseyr’de isyancıları alt etti ve Humus’un kuzeyinde de alt etme sürecinde olabilirler. Iran Suriye hükümetini koruma meselesine daha derinden dahil oldu. Dolayısıyla Beşar için bir zafer İran için de bir zafer demektir. Iran zaferlerini de Batı hoş göremez.

Hazır savaş konusundan söz ediyorken, John Kerry’nin övündüğü muhteşem Filistin-İsrail görüşmelerine ne oldu? Suriye’deki korkunç kimyasal gaz kullanımında endişelerimizi ifade ederken Filistin toprakları yalanıp yutuluyor. İsrail’in Likud politikası –geriye bir Filistin kalmayana kadar barış müzakereleri yapmak- hızla sürüyor, Ürdün Kralı Abdullah’ın kâbusu (2003’te uydurduğumuz “kitlesel imha silahları”ndan çok daha güçlü) daha da büyüyor: “Filistin”in Filistin’de değil Ürdün’de olacağı kabusu.

Ama Washington, Londra, Paris ve geriye kalan “uygar” dünyanın söylediği saçmalıklara inanacak olursak, hızlı ve intikamcı kılıcımızın Şamlıları biçmesi ancak bir zaman meselesi. Geri kalan Arap dünyası liderliklerinin bu imhayı alkışlamasını gözlemek, bölgenin katlanmak zorunda kaldığı belki de en acı tarihsel deneyimdir. En utanç vericisidir. Şii Müslümanlara ve müttefiklerine ellerini çırpan sünni Müslümanların için saldıracak olacağımız gerçeğini de bir kenara yazın. İç savaş asıl bunun için yapılır.

*Feza Yılmaz tarafından Devrimci Cephe için brittius.com’dan çevrilmiştir. 4.9.13

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra en yüksek savunma bütçesine sahip olan başkan, Obama’dır.

ABD’deki nüfusun büyük çoğunluğunun, Kongre üyeleri ve analistler de dahil olmak üzere başkan Obama’nın başkanlığı süresince savunma bütçesinin ne kadar arttığına dair en ufak bir fikirleri yok.

W. Bush başkanlığı hariç Obama’nın bütçeden savunma için istediği rakam Franklin Roosevelt’in ölümünden sonraki (Nisan 1945) en yüksek olanıdır.
Obama’nın 2014 için talep ettiği 612 milyar dolarlık savunma bütçesinden Bütçe Kontrol Yasası’nın zorunlu kıldığı 52 milyar dolar çıkarılırsa, Pentagon’un Soğuk Savaş, Vietnam ve Kore savaşları sırasında harcadığından ne kadar fazla milyar dolar sarf ettiği görülebilir.

Pentagon her yıl Yeşil Kitap ya da “Ulusal Savunma Bütçesi Tahminleri” adlı bir kitap yayınlar; birçok insan bunun savunma bütçe analistlerinin “incili” olduğuna inanmaktadır.

Yeşil kitapta verilen tüm bilgiler, teknik olarak doğru verilmiş olsa da kullanımı yanıltıcıdır.
Yeşil Kitap’taki grafikler, ABD’nin II. Dünya Savaşı sonrası düşük noktaya yakın olduğunu göstermektedir; savunma harcamalarının artırılmasından yana olanlara göre bu tersine çevrilmesi gereken tehlikeli bir eğilimdir.

2. Dünya savaşından itibaren ABD ekonomisi savunma harcamalarından daha hızlı bir büyüme gösterdi. Yani oranlar 2014’de milli bütçenin %3,2’sisi savunmaya gideceğini göstermektedir. Reagen döneminde savunmaya ayrılan bütçe %5,9’du.
Bunların hepsi doğrudur fakat konuyla ilgisi yoktur. Çünkü o yıl ekonomi daraldı, bu demek oluyor ki savunma bütçesi de daraldı ve oran yükseldi. Savunma bütçesi artarken ekonomi ondan daha fazla gelişirse, savunma harcamalarında bir “küçülme” yanılsaması ortaya çıkmış gibi görünebilir.

Doların da farklı yıllarda farklı alım gücü vardı: Doların 2. Dünya Savaşı’ndaki alım gücü Obama’nın 2014 yılı için istediği dolarların alım gücünden çok farklıydı.
Enflasyonun etkilerini de hesaba katarsak ve iki dönemdeki dolarların alım gücünü denklersek 1945’de savunmaya ayrılan 34 milyar doların alım gücü, 2014’de istenilen 612 milyar dolardan daha büyüktü.
Fakat ABD Savunma Bakanlığı enflasyon ölçümü için yanıltıcı formüller kullanıyor.
GAO’nun (Devlet Muhasebe Dairesi ) açıklamalarına göre Pentagon enflasyon hesaplarında için bazı düzenlemeler yapmıştır. Bugüne kadar sapmalar yok edilmedi ve ne Kongre ne de yürütmeyle ilgili herhangi bir resmi yetkili Pentagon’dan süregelen sorunla ilgili karar vermesi için bir talep bulundu.  

*Global Research’den Su Çınar tarafından çevrilmiştir. 21.07.2013